ဖန္မီးအိမ္

၁၉၉၀ ၀န္းက်င္ႏွစ္မ်ား။ အညာေက်းလတ္ေဒသရဲ႕ ညပိုင္းစာက်က္၀ိုင္းေလးမ်ားမွာေတာ့ ဖန္မီးအိမ္ဆိုတဲ့ အရာေလးဟာ မရွိမျဖစ္တဲ့ ပစၥည္းေလးအျဖစ္ ပါ၀င္ခဲ့ေလ၏။ ေအာက္ေျခမွာ ေရနံဆီထည့္၊ မီးစာျပားျပားေလးကို လိုသလိုညွိၿပီး ထြန္းရတဲ့ ေရွးေခတ္ အလင္းျပပစၥည္းတစ္မ်ိဳးျဖစ္၏။ ၿမိဳ႕ျပေတြမွာလို႕ လွ်စ္စစ္မိးမရွိ၊ (ဖေယာင္းတိုင္ကလည္း ေစ်းႀကီးၿပီး အရာသိပ္မေရာက္လွေတာ့) အဆင္းျမင့္တဲ့ စာက်က္၀ိုင္းမရွိ၊ ေခတ္ေနာက္က်ေနတဲ့ ေက်းလတ္အသိေတြပဲ ငယ္ဘ၀ရဲ႕ဒိုင္ယာရီထဲမွာ ရွိေနခဲ့၏။

ၿမိဳ႕ႀကီးေတြမွာေတာ့ အသက္ႀကီးမွပညာသင္ခ်င္သူေတြနဲ႕၊ ေန႕ခင္းဘက္အလုပ္လုပ္ရတဲ့ ပညာလိုက္စားသူေတြ အတြက္ ညေက်ာင္းဆိုတာေတြရွိေလ၏(အခုေတာ့ ေပ်ာက္ကြယ္ကုန္ၿပီ)။ ၿမိဳ႕ျပမွာ ပညာသင္ဖူးတဲ့ ရြာဦးေက်ာင္း ဆရာေတာ္မွ ေခတ္အျမင္နဲ႕ ေက်ာင္းမွာ ေခတ္အဆက္ဆက္က သိမ္းဆည္းထားခဲ့တဲ့ ေရွးေဟာင္းတစ္ပိုင္း ဖန္မီးအိမ္ေလးေတြကို ျပင္ဆင္ၿပီး၊ ေရနံဆီ၀ယ္ၿပီးထည့္၊ ေနာက္ေတာ့ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူ (အဲဒီအခ်ိန္ေလာက္ဆီက ရပ္ရြာရဲ႕ပညာေရးလိုက္စားမႈဟာသူငယ္တန္းမွ ေလးတန္းအထိပဲ ရွိေသးတယ္ မ်က္ေစ့နား မပြင့္ေသးတဲ့ ေခတ္တစ္ခုေပါ့) ေလးမ်ားကို ေက်ာင္းမွာေခၚၿပီး စာက်က္၀ိုင္းေလးစီစဥ္ေပး၏။ နာမည္ေလးကေတာ့ ခပ္ရွင္းရွင္းပဲ ညေက်ာင္းတက္ျခင္းတဲ့။ ၿမိဳ႕ျပရဲ႕ ပညာေရးလိုအပ္ခ်က္ျဖည့္ဆည္းေပးတဲ့ ညေက်ာင္းေတြရဲ႕အမည္ကို ယူထားတယ္ဆိုတာေတာ့ ေသခ်ာ၏။

ေက်ာင္းေတြဖြင့္ခ်ိန္မွာ ေလာကဓာတ္ေက်ာင္းသား၊ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္မွာေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသား ပံုစံႏွစ္မ်ိဳးျဖစ္ခဲ့ရ၏။ အတန္းေက်ာင္းမွာ ေခတ္နဲ႕အညီ ပညာေရးရွိသလို ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ သင္းပုန္းႀကီးကစလို႕၊ မဂၤလသုတ္၊ ပရိတ္ႀကီး၊ နမကၠာရ၊ ရတနာေရႊခ်ိဳင့္၊ အတြင္းေအာင္ျခင္း၊ အျပင္ေအာင္ျခင္းစတဲ့ ဘာသာေရးစာေပေတြကို အရႊယ္နဲ႕အညီ သင္ၾကာေပးေလ၏။ ေလာကနီတိ ဆိုတာကေတာ့ ငယ္ဘ၀ကို တည့္မတ္ေပးခဲ့တဲ့ ပညာမီးအိမ္ေလးတစ္ခုေပါ့။ (ဒီေနရာမွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ပညာေရးကအေမြေပးလို႕ ျမန္မာစာကို မေတာက္တစ္ေခါက္တတ္ခဲ့ရတယ္ဆိုတာေတာ့ ၀န္ခံပါရေစ)။

ဒီေနရာမွ သတိရေနမိသည္က ဖန္မီးအိမ္၊ ပညာအလင္းကိုျမွင့္တင္မဲ့နိမိတ္အျဖစ္တင္စားၾက၏။ မီးအိမ္ရွင္မေလး ဆိုတဲ့ သီခ်င္းကိုလည္းၾကားဖူး၏။ မီးျပတိုက္၊ မီးအိမ္၊ မီးရႈးတန္ေဆာင္ စသျဖင့္ ဘ၀ရဲ႕ လမ္းျပမ်ားအျဖစ္ တင္စားမႈေတြအမ်ိဳးမ်ိဳး။ ထမင္းစား စားပြဲ၀ိုင္းမ်ားရဲ႕ အလယ္မွာ မီးအိမ္ေလးမ်ားကိုတင္ထားၿပီး ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူေတြ အတန္းတူရာတူရာ စာ၀ိုင္းက်က္ရတဲ့ ဘ၀ေလးဟာ ဘယ္လိုမွေမ့ေပ်ာက္လို႕မရတဲ့ ငယ္ဘ၀ရဲ႕ တစ္စိတ္တစ္ေဒသျဖစ္ခဲ့၏။

ယံ မဂၤလံ ဒြါဒသဟိ...... သမႏၲာစကၠ၀ါေဠသု... စတဲ့သင္အံရြတ္ဖတ္သံ၊ Ant ပုရြက္ဆိတ္၊ apple ပန္းသီးစတဲ့ စကားလံုးမ်ားက်က္မွတ္သံ၊ ပထမျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္အေၾကာင္း၊ အေလာင္းဘုရား။ အေနာ္ရထာစတဲ့ တိုင္းျပည္ကိုထူေထာင္ခဲ့ၾကတဲ့ မင္းမ်ားအေၾကာင္းနဲ႕ ျမန္မာႏိုင္ငံသမိုင္း၊ မျမင္ဖူးေပမဲ႕ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ သဘာ၀သယံဇာတ တြင္းထြက္ေတြအေၾကာင္း သိရေစခဲ့တဲ့ ပထ၀ီစတဲ့ ဘာသာရပ္ေတြ ႏုနယ္တဲ့့ ဘ၀မွာ ဘာရယ္လို႕ေတာ့မသိပဲ အလြတ္ရြတ္ျပႏိုင္ဖုိ႕ ညစဥ္က်က္မွတ္ခဲ့ရ၏။ ေခတ္ပညာနဲ႕ ရင္းနီးေနတဲ့ ဆရာေတာ္က ကုလားထိုင္တစ္ခုေပၚမွာေန၍ မွားေနသည္မ်ားကိုျပင္ဆင္ေပး၊ ေနာက္ စာကိုအလြတ္ရလြယ္ေအာင္ က်က္ပံုက်က္နည္းကအစ သင္ျပလမ္းညႊန္ေပးခဲ့ေလ၏။ (ယခုေတာ့ ထိုဆရာေတာ္လည္း ငယ္ရြယ္စဥ္မွာပဲ ပ်ံလြန္ေတာ္မူသြားခဲ့ၿပီ)။

အခုေခတ္ေတာ့ ဘက္ထရီဆိုတဲ့ ပစၥည္းေတြ အစားထိုး၀င္ေရာက္လာေတာ့ ထိုဖန္မီးအိမ္ေလးမ်ားလည္း ပင္စင္ယူသြားရရွာၿပီ။ ၿမိဳ႕ျပကိုေရာက္ၿပီး ပညာသင္ေနရေပမဲ့ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေရာက္လို႕ ရြာတစ္ေခါက္ျပန္ရရင္ပဲ မွန္ဘီရိုထဲမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာအနားရေနတဲ့ ဖန္မီးအိမ္ေလးမ်ားကိုေတာ့ ၾကည့္ရႈျဖစ္ခဲ့၊ ငယ္ဘ၀ကို တမ္းတျဖစ္ခဲ့ေသး၏။ “ မီးအိမ္ေလးေတြကို ေရွ႕ေဆာင္ဥပမာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ဘာေၾကာင့္မ်ား တင္စားခဲ့ၾကသလဲ” လို႕ အေတြးမ်ားဆ၀ါးျဖစ္ခဲ့၏။ အခုေတာ့ နားလည္တက္သလိုပဲ။

အလင္းျပေပးခဲ့တဲ့ သက္မဲ့ျဖစ္တဲ့ဖန္မီးအိမ္ေလးအေၾကာင္းစဥ္းစားမိရင္း ဘ၀ကိုအလင္းညွိေပး၊ တစ္လံုး တစ္ပါဒမွာစ၍ သင္ၾကား၊ ျပသ၊ လမ္းညႊန္ ထိန္းမတ္ေပးခဲ့ၾကေသာ ပဲ့ကိုင္ရွင္ဖန္မီးအိမ္မ်ားကို ဂါရ၀ျပဳလိုက္ရပါသည္။