ဘ၀အေမာေတြမွ ခဏေျပးထြက္ခဲ့သူမ်ား

သႀကၤန္တြင္း ဒုလႅဘရဟန္းခံပြဲေတြ ျမန္မာျပည္အႏွံ႕ေက်ာင္းတိုင္းမွာရွိေနတယ္။ ဘ၀ေမာေတြထဲကေန ခဏျဖစ္ျဖစ္ ေျပးထြက္လာၿပီး ဘုရားရိပ္၊ တရားရိပ္မွာေခတၱ လာေရာက္ခိုလႈံျခင္းဆိုလဲ မွားမယ္မထင္ပါဘူး။ အရွင္တို႕ေက်ာင္းမွာလည္း ႏွစ္စဥ္ (အမ်ားႀကီးေတာ့မဟုတ္) ဒုလႅဘရဟန္း ဆယ္ပါးေလာက္ေတာ့ ရဟန္းေဘာင္ တက္က်ၿမဲပင္။ ခါတိုင္းႏွစ္ေတြမွာေတာ့ ကိုယ္တိုင္ရွိေနတဲ့အတြက္ လိုအပ္ခ်က္မွန္သမွ်ကို တာ၀န္ တက္ႏိုင္သေလာက္ယူရင္း ရက္တိုအတြင္း ရဟန္းအျဖစ္နဲ႕ေနၾကတဲ့ ဦးဇင္းေတြကို တက္သေလာက္ မွတ္သေလာက္ေလးနဲ႕ တရားေဆြးေႏြးျပ လမ္းညႊန္ျပလိုက္နဲ႕ သူတို႕ေတြရဲ႕ဘ၀ေမာေတြကို မွ်ေ၀ျခင္း၊ ထိုက္သင့္သေလာက္ၿငိမ္းေအးေစျခင္း ျဖစ္ေစခဲ့မလားပဲ။ ကိုယ္တိုင္လဲ ၿငိမ္းခ်မ္းေနတဲ့သူ တစ္ေယာက္ မဟုတ္ေတာ့ ဒီေလာက္ပဲတက္ႏိုင္တယ္ေလ။ သူတို႕ေျပာျပၾကတဲ့ လက္ေတြ႕ဘ၀ရဲ႕ ခါးသီးမႈ၊ ကေမာက္ကမ ျဖစ္မႈ၊ တစ္ခါတစ္ရံေပ်ာ္ရႊင္မႈေလးေတြလဲပါရဲ႕၊ နားေထာင္ေပး မွ်ေ၀ေပးရင္း ကိုယ္တိုင္လဲ ဗဟုသုတ တိုးပြားခဲ့ရတယ္။ ကိုယ္တိုင္မျဖတ္သန္းဖူးတဲ့ လူမႈဘ၀ဒုကၡေတြကို ႏွလံုးသားနဲ႕ ရင္းနီးခြင့္ရခဲ့တယ္။

ဒီႏွစ္ရာသီမွာေတာ့ အရွင္ရဲ႕ေက်းဇူးရွင္ ရဟန္းဒါယကာႀကီးကိုယ္တိုင္ပဲ လက္ရွိဘ၀ထဲကေန ခဏထြက္လာၿပီး သံသရာအထံုပါရမီ ျဖည့္က်င့္မယ္ဆိုေတာ့ ၀မ္းသာမိသည္။ သူ႕ရဟန္းေဘာင္ကို ၀င္တဲ့ႏွစ္မွာေတာ့ အရွင္ဟာ ပညာေရးအတြက္ ဒီမွာဘက္ကိုေရာက္ေနေလေတာ့ ဘာမွကူညီ မေပးႏိုင္တာကိုေတာ့ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိတယ္။ သူသည္ အရွင္ရဲ႕ငယ္ဘ၀ကတည္းက ရဟန္းခံေပးျခင္းျဖင့္ ရဟန္းတစ္ပါးရဲ႕လိုအပ္ခ်က္မွန္သမွ်ကို သူတက္စြမ္းသမွ် ပါရမီျဖည့္ေပးခဲတယ္။ မိေ၀းဘေ၀းမွာ ပညာသင္ေနတဲ့ ရဟန္းတစ္ပါးအတြက္ေတာ့ မိဘသဖြယ္ အရိပ္မိုးေပးခဲ့တယ္ဆိုရင္ပဲ ကိုယ့္ပညာေရးနဲ႕ ေနထိုင္စားေသာက္ေရးက အဆင္ေျပတယ္ေလ။ သားသမီးနဲ႕မျခား ဂရုစိုက္ေပး၊ ေစတနာထားေပးခဲ့တယ္။ စီးပြားေရးေလာကမွာ သူက်င္လည္ေနရေတာ့ သူရင္ဆိုင္ရတဲ့ဒုကၡနဲ႕ ျပႆနာေလးေတြကို မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ လူရင္းတစ္ေယာက္လိုဖြင့္ဟတိုင္ပင္ၿ့ပီး လူေလာကကို မ်က္ေစ့လည္လမ္းမွားၿပီး မေလွ်ာက္လွန္းမိဘို႕ သြန္သင္ျပတယ္ဆိုရင္လဲ မွန္မယ္ထင္တာပဲ။ သူကိုယ္တိုင္ တိုင္းတပါးမွာ အလုပ္လုပ္ၿပီး စီးပြားရွာဖူးတဲ့သူ တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့အတြက္ သူစိမ္းႏိုင္ငံတစ္ခုမွာ ေနထိုင္ရတဲ့ အခက္အခဲဆိုတာကို ႀကိဳတင္သိေနသလို ႀကိဳတင္လည္း အႀကံေပးႏိုင္း လမ္းျပေပးႏိုင္ခဲ့တယ္။

ငယ္စဥ္ကေလးဘ၀မွာေတာ့ ထင္မွတ္မွားမိတယ္ သူေဌး၊ သူၾကြယ္၊ လူခ်မ္းသာေတြဟာ အရာရာ လိုတရေနတာပဲလို႕။ တကယ္ သူတို႕ဘ၀ေတြနဲ႕ စပ္ဟပ္မိလာျပန္ေတာ့လဲ သူတို႕ေတြလဲ ဒုကၡထဲက လူေတြပဲဆိုတာကို သိနားလည္မိတယ္။ မိမိေနထိုင္ရာေက်ာင္းမွာ အရာရွိလည္းလာတယ္၊ သူေဌး သူၾကြယ္လည္း လာတယ္။ ကားေကာင္းစားနဲ႕လာတာရွိမယ္၊ အၿခံအရံ အမ်ားႀကီးနဲ႕လာတာရွိမယ္။ အားလံုးဟာ ေသာကၿခံဳလႊာကိုေတာ့ ၀တ္ဆင္လာၾကတာခ်ည္းပဲ။ အလႊာေပါင္းစံုမွ လူေပါင္းစံုနဲ႕ ရင္းနီးခြင့္၊ ဆက္ဆံခြင့္ေတြ ရရွိခဲ့တယ္။ ဘ၀ဘ၀ ေတြကေတာ့ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး မတူက်ေပမဲ့ ဒုကၡဆိုတာေလးေတြ ကိုယ္စီ ရွိေနၾကတာေတာ့ အတူတူေလာက္ပဲရွိမယ္ ထင္တယ္။ ေသးတာႀကီးတာပဲကြာမယ္ အားလံုးကေတာ့ အပူသည္ေတြခ်ည္းပါပဲ။ အရွင္ကိုယ္တိုင္လည္းပါတယ္ေပါ့။

သာဓုေခၚမိပါတယ္ သူတို႕ဘ၀ေတြထဲမွ ရသမွ်အခ်ိန္ေလးေတြအတြက္ တရားဘာ၀နာဘက္ကို တက္ႏိုင္သမွ် ကူးစပ္ေပးၾကတာ။ ေနာက္ လူတကာေပ်ာ္ရႊင္မႈအတုေတြကို လိမ္းက်န္ေနခ်ိန္မွာ သူတို႕ဟာ တစ္ခဏျဖစ္ျဖစ္ ၿငိမ္းေအးျခင္းအစစ္ကို ေထြးပိုက္ခြင့္ရၾကတယ္။ ဘ၀အေမာေတြကို ဘုရားတရားအရိပ္မွာ ခဏတာ လာေရာက္ အပန္းေျဖၾကတယ္ေပါ့။ က်န္းမာေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရးစတဲ့ အေရးေပါင္းစံုေတြၾကားမွာ ေန႕စဥ္ ေျပးလႊားေနရသူေတြ အတြက္ေတာ့ ဒီရက္ေလးဟာလဲ နည္းပင္နည္းျငားေသာ္လည္း အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့ အိုေအစစ္တစ္ခြက္ေပပဲ။ လူမႈဘ၀ေလးေတြကို ေခတၱေမ့ထားတဲ့တြက္ သူတို႕ရရွိမယ့္ သမဏသုခ (တရားရိပ္သာေတြမွာ ေယာဂီဘ၀နဲ႕ ဘ၀နာအားထုတ္ေနသူေတြအတြက္ ဓမၼသုခ) ဟာ အလြန္တန္ဖိုးရွိမွာ ေသခ်ာပါတယ္။

ပူေလာင္တဲ့ဘ၀ေလးေတြကေန ထြက္ေျပးလာၾကတဲ့ သူတို႕ေတြ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈေလးေတြကိုယ္စီ ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ၿပီး ကာယ၊ စိတၱႏွစ္ျဖာသုခ ျပည့္စံုၾကပါေစလို႕ပဲ ဆုေတာင္းေပးရတယ္။

May all you be happy, peaceful, healthy, wealthy, and successful in life as you wish.... .............