တစ္ခါက ရြာတစ္ရြာမွာ တရားဓမၼနဲ႕အညီလမ္းညႊန္ျပတက္တဲ့ ဆရာေတာ္တစ္ပါးရယ္၊ ေနာက္ ေက်ာင္းမွာေနၿပီး ေက်ာင္းေ၀ယ်ာ၀စၥေတြကို ျပဳတက္တဲ့ ကပၸိယႀကီးတစ္ေယာက္ရယ္ ဆရာ ဒကာလက္တြဲၿပီး ေက်းလတ္သာသနာကို ျပဳေနၾကေလတယ္။ ဆရာေတာ္သည္ ႀကံဳရင္ႀကံဳသလို ဘုရားေဟာတရားေတာ္ ေတြကိုးကားၿပီး ဆိုဆံုးမေလ့ရွိေတာ့ သာသာနာစည္ပင္ျပန္႕ပြားၿပီး ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္မွာ နာမည္တစ္လံုးနဲ႕ ရြာဆုိလည္း မမွားဘူးေပဘူးေပါ့။ အလွဴအတန္းရွိရွိသမွ်တို႕မွာ ဆရာၾကြရင္ ဒကာပါဆိုသလိုပဲ ပင့္ဖိတ္တဲ့အလွဴမွန္သမွ် ကပၸိယႀကီးပါသေပါ့။
တစ္ရက္ ဆရာေတာ္ အလွဴတစ္ပြဲမွအျပန္ ငွက္ေပ်ာဖီး ရင့္ရင့္လွလွတစ္ပြဲကို ကန္ေတာ့ပြဲအျဖစ္ လွဴဒါန္းလိုက္တယ္။ ဆရာေတာ္ကေတာ့ တစ္ၿပံဳးၿပံဳးေပါ့၊ ေက်ာင္းျပန္ေရာက္ရင္ ကိုရင္၊ ေက်ာင္းသားေတြကို ေကၽြးရခ်ည္ေသးရဲ႕ေပါ့။ သူ႕တြက္ကိန္းနဲ႕သူ ေက်နပ္ပီတိ ျဖစ္ေနတဲ့ဆရာေတာ္လည္း ေက်ာင္းျပန္ေရာက္လို႕ ကပၸိယႀကီး ငွက္ေပ်ာသီးယူခဲ့စမ္းေခ် လို႕လဲဆိုေရာ ကပၸိယႀကီးက ဆရာေတာ္ဘုရား ငွက္ေပ်ာသီး မရွိေတာ့ပါဘုရား လို႕ေလွ်ာက္တယ္။ ဟ. ငွက္ေပ်ာသီးဘယ္ေရာက္သြားလို႕လဲကပၸိယႀကီးရဲ႕ ဆိုေတာ့ မွန္ပါ့ဘုရား ဆရာေတာ္ေဟာထားတာပဲဘုရား ဉာတကာနဥၥ သဂၤေဟာ၊ ေဆြမ်ိဳးဉာတိမ်ားအား ေပးကမ္းေထာက္ပံ့ ျခင္းသည္လည္း မဂၤလာတစ္ပါးလို႕ အဲဒါေၾကာင့္ ငွက္ေပ်ာသီးကို တပည့္ေတာ္ရဲ႕ အမ်ိဳးေတြကို ေပးလိုက္ပါၿပီးဘုရား တဲ့။
မွန္လိုက္ေလ ကပၸိယႀကီးရယ္ ကိုယ္ေဆြမ်ိဳးကိုေပးကမ္းေထာက္ပံ့တာ ဘုရားေဟာမဂၤလာႏွင့္ ျပည့္စံုေနေပ သားပဲ၊ က်ဳပ္သာ ပြဲရံုပိုင္ရွင္၊ ကုမၸဏီပိုင္ရွင္၊ ဘာပိုင္ရွင္ ညာပိုင္ရွင္ျဖစ္ပါလား ညီကို မန္ေနဂ်ာ၊ ဦးေလးကို အႀကံေပးစသည့္ျဖင့္ေပါ့ အမ်ိဳးေတြအကုန္ခန္႕ပစ္မယ္ ကိုယ္တိုင္ေတာ့ သူေဌးဂိုက္နဲ႕ စကထရီ ေခ်ာေခ်ာေလးတစ္ေယာက္ခန္႕ၿပီး ရံုးခန္းမွာ အႏွိပ္စားထိုင္ေနရံုပ။ ဘာဘြဲ႕ေတြမွမလိုပါဘူး ကိုယ့္အမ်ိဳးေတြ ဆိုေတာ့ စိတ္ခ်ရပီးသားပဲေလ။ တိုးတက္တာမတိုးတက္တာအပထား ကိုယ့္စကားကိုေတာ့ နားေထာင္ၾကမွာ ပေလ။ ေနာက္ ဉာတကာနဥၥ သဂၤေဟာဆိုတဲ့ ဘုရားေဟာ မဂၤလာနဲ႕လည္း အံ၀င္ဂြင္ကိုက္ မဟုတ္ေပဘူးလား ကပၸိယႀကီးရယ္။ ကပၸိယႀကီးအားက်လို႕ ငယ္ငယ္တည္းကအႀကံႀကီးႀကံထားတဲ့စီမံကိန္းေပပ။ ကိုရင္ေတြ၊ ေက်ာင္းသားေတြမစားရလဲ ဘာျဖစ္တုန္း ေဆြမ်ိဳးေတြကိုေထာက္ပံ့ေပးကမ္းတာပဲ မဂၤလာတရားကို က်င့္ပြားရာလဲ ေရာက္တာပဲေနာ။
ဆရာေတာ္ကေတာ့ ၿငီးမွာပဲ ေသဟဲ့ နႏၵိယလို႕၊ မတက္ႏိုင္ဘူး.. ကိုယ့္အမ်ိဳးေကာင္းစားဘို႕အတြက္ပဲ .....ေပးမွာပဲ ေပးမွာပဲ ငါ့ကိုေနာ္မတားနဲ႕..... သီခ်င္းေလးေအးေအးညည္းလို႕......
No comments:
Post a Comment