ေပၚေႏြလလွ်င္
ေတာင္ကၿခိမ့္ျမဴး
မင္းလြင္ဦးႏွင့္
ပ်ံ႕ပူးခ်ဳပ္ဆိုင္း
မုန္တိုင္းဆင္လို
တိမ္ညိဳမႈိင္းထပ္
ျပက္လွ်က္ျပကာ
စိမ္း၀ါ မိုးပန္း
ေထြေထြစြန္းက
ေရသြန္းသာၾကည္
ေပ်ာ္ရမည္ကို
(နတ္ရွင္ေနာင္)
ရတုဘုရင္ နတ္ရွင္ေနာင္သည္ စစ္ပြဲတစ္ေနရာမွ ထိုသို႕ပင္ ေနျပည္ေတာ္၌ က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ ခ်စ္သူကိုလြမ္းတသသ သတိရ ေရးဖြဲ႕ခဲ့ေလ၏။ ဤလဤအခါသမယမွာ တူႏွစ္ကိုယ္ ေညာင္ေရသြန္းကာ ေပ်ာ္ရမည့္ေန႕ စစ္ထြက္ ေနရသျဖင့္ မခ်ိတင္ကဲ ျဖစ္ေနပံုရ၏။ ဒီအခ်ိန္ဆို ရာဇဓာတုကလ်ာတစ္ေယာက္ထဲ ေညာင္ေရသြန္းပြဲ ကိုဆင္ႏြဲေနလိမ့္မည္၊ ေနျပည္ေတာ္မွာ ရံေရႊေတာ္ေတြဘယ္ေလာက္ေပါေပါ ခ်စ္သူေမာင္ နတ္ရွင္ေနာင္ကို သူလဲပဲေမွ်ာ္တလင့္လင့္ ေနေပလိမ့္မည္။ ဒါကို သူဖြဲ႕သီထားမွန္းသိသာလွေပ၏။ ေကတုမတီေနျပည္ေတာ္နဲ႕ စစ္ပြဲ။ နားလည္မိသည္။ ကဆုန္လ၊ လြမ္းစရာ့ ကဆုန္လ၊ ဘယ္ရပ္ဘယ္ေဒသပင္ ေရာက္ေရာက္ လြမ္းရေပ၏။ သူ၏ ျပည္ေတာ္လြမ္းခန္း ရတုေလး။ ခံစား၍ သံေယာင္လိုက္ေနတက္သည္။
ေနေရာင္ေအာက္၌ စစ္ထြက္သူ၏ ဓားသည္ တုိက္ပြဲမ်ားဆီသို႕ ဦးတည္ေနသလို၊ လေရာင္ေအာက္၌ စစ္ထြက္သူ၏ ႏွလံုးသားသည္ ခ်စ္သူအိမ္တံခါး၀သို႕ေရာက္ေနေပလိမ့္မည္၊ တဲ့ မႏၲေလး သိန္းေဇာ္ရဲ႕ သီခ်င္းထဲမွာ နားဆင္ခဲ့ဖူး၏။ နတ္ရွင္ေနာင္ကို ရည္ညႊန္းမွန္း အသိပင္။ စစ္ေသနာပတိတစ္ေယာက္ပင္ ျဖစ္လင့္ကစား ႏွလံုးသားသည္ တုုိက္ပြဲမ်ား၌ မေနႏိုင္၊ ေနျပည္ေတာ္သို႕သာ အလြမ္းပိုေနမိမွာ အမွန္ပင္။ နားလည္မိေလ၏။ ရန္သူနဲ႕ေတြ႕ရင္ မာေက်ာလွတဲ့ႏွလံုးသားသည္ အလြမ္းဆိုတာကိုေတာ့ျဖင့္ ၾကမ္းတမ္းစြာ ရင္ဆိုင္ႏိုင္ဘို႕ မျဖစ္ႏိုင္ေပ။ ခက္ခဲေနေပလိမ့္မည္။
လြမ္းမိသည္၊ ပုထုဇဥ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ရင္မွာ အမိေျမရဲ႕ယဥ္ေက်းမႈကို လြမ္းမိသည္။ နတ္ရွင္ေနာင္လိုေတာ့ တူႏွစ္ကိုယ္ေညာင္ေရသြန္းဘို႕မဟုတ္၊ ရာဇဓာတုကလ်ာလို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနမည့္သူလဲမရွိ၊ မကတိရိုးသားစြာ အေမနဲ႕ရြာ၊ ေနာက္ ကိုယ့္က်င္လည္ခဲ့ရတဲ့ ၀န္းက်င္ကို အမွန္ပင္ လြမ္းမိေလ၏။ ဒီအခ်ိန္ဒီအခါ ဒီလမွာျဖင့္ ေညာင္ေရသြန္း ကုသိုလ္ေတြယူေန ၾကေပလိမ့္မည္။ အထူးသျဖင့္ ကဆုန္လျပည့္ဗုဒၶေန႕မွာ ေအာင္သေျပ၊ ေညာင္ေရအိုးနဲ႕၊ အိုးစည္ဒိုးပတ္စံုစြာ၊ အို ေပ်ာ္စရာဓေလ့၊ လြမ္းမိသည္။ ေနရာေဒသအလိုက္ ကဆုန္လတစ္လလံုးပင္ ေညာင္ေရသြန္းျခင္းျဖင့္ ဘုရားရွင္ကို ပူေဇာ္တတ္တဲ့ ခ်စ္စရာဓေလ့ေလးကို သတိရေနမိသည္။ သူ႕လိုေတာ့ စစ္ထြက္ေနရသည္မဟုတ္၊ ဘ၀ခရီးအတြက္ တကၠသိုလ္ျပည္ႀကီးမွာ ပညာရွာေနရတဲ့ ကိုယ္တိုင္လည္း ေဖာ္မျပႏိုင္ေအာင္ ပူျပင္းလွတဲ့ ဒီေႏြလမ်ိဳးတြင္ နတ္ရွင္ေနာင္ရဲ႕ ျပည္ေတာ္ လြမ္းခန္းေလးကိုပဲ ႏႈတ္ကရြတ္ေနမိေပါ့......
ေပၚေႏြလလွ်င္
ေတာင္ကၿခိမ့္ျမဴး
မင္းလြင္ဦးႏွင့္
ပ်ံ႕ပူးခ်ဳပ္ဆိုင္း
မုန္တိုင္းဆင္လို
တိမ္ညိဳမႈိင္းထပ္
ျပက္လွ်က္ျပကာ
စိမ္း၀ါ မိုးပန္း
ေထြေထြစြန္းက
ေရသြန္းသာၾကည္
ေပ်ာ္ရမည္ကို
နတ္ရွင္ေနာင္၏ ျပည္ေတာ္လြမ္းခ်င္းေလးေနာက္ကို လိုက္မိျခင္းပါ။
ေနေရာင္ေအာက္၌ စစ္ထြက္သူ၏ ဓားသည္ တုိက္ပြဲမ်ားဆီသို႕ ဦးတည္ေနသလို၊ လေရာင္ေအာက္၌ စစ္ထြက္သူ၏ ႏွလံုးသားသည္ ခ်စ္သူအိမ္တံခါး၀သို႕ေရာက္ေနေပလိမ့္မည္၊ တဲ့ မႏၲေလး သိန္းေဇာ္ရဲ႕ သီခ်င္းထဲမွာ နားဆင္ခဲ့ဖူး၏။ နတ္ရွင္ေနာင္ကို ရည္ညႊန္းမွန္း အသိပင္။ စစ္ေသနာပတိတစ္ေယာက္ပင္ ျဖစ္လင့္ကစား ႏွလံုးသားသည္ တုုိက္ပြဲမ်ား၌ မေနႏိုင္၊ ေနျပည္ေတာ္သို႕သာ အလြမ္းပိုေနမိမွာ အမွန္ပင္။ နားလည္မိေလ၏။ ရန္သူနဲ႕ေတြ႕ရင္ မာေက်ာလွတဲ့ႏွလံုးသားသည္ အလြမ္းဆိုတာကိုေတာ့ျဖင့္ ၾကမ္းတမ္းစြာ ရင္ဆိုင္ႏိုင္ဘို႕ မျဖစ္ႏိုင္ေပ။ ခက္ခဲေနေပလိမ့္မည္။
လြမ္းမိသည္၊ ပုထုဇဥ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ရင္မွာ အမိေျမရဲ႕ယဥ္ေက်းမႈကို လြမ္းမိသည္။ နတ္ရွင္ေနာင္လိုေတာ့ တူႏွစ္ကိုယ္ေညာင္ေရသြန္းဘို႕မဟုတ္၊ ရာဇဓာတုကလ်ာလို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနမည့္သူလဲမရွိ၊ မကတိရိုးသားစြာ အေမနဲ႕ရြာ၊ ေနာက္ ကိုယ့္က်င္လည္ခဲ့ရတဲ့ ၀န္းက်င္ကို အမွန္ပင္ လြမ္းမိေလ၏။ ဒီအခ်ိန္ဒီအခါ ဒီလမွာျဖင့္ ေညာင္ေရသြန္း ကုသိုလ္ေတြယူေန ၾကေပလိမ့္မည္။ အထူးသျဖင့္ ကဆုန္လျပည့္ဗုဒၶေန႕မွာ ေအာင္သေျပ၊ ေညာင္ေရအိုးနဲ႕၊ အိုးစည္ဒိုးပတ္စံုစြာ၊ အို ေပ်ာ္စရာဓေလ့၊ လြမ္းမိသည္။ ေနရာေဒသအလိုက္ ကဆုန္လတစ္လလံုးပင္ ေညာင္ေရသြန္းျခင္းျဖင့္ ဘုရားရွင္ကို ပူေဇာ္တတ္တဲ့ ခ်စ္စရာဓေလ့ေလးကို သတိရေနမိသည္။ သူ႕လိုေတာ့ စစ္ထြက္ေနရသည္မဟုတ္၊ ဘ၀ခရီးအတြက္ တကၠသိုလ္ျပည္ႀကီးမွာ ပညာရွာေနရတဲ့ ကိုယ္တိုင္လည္း ေဖာ္မျပႏိုင္ေအာင္ ပူျပင္းလွတဲ့ ဒီေႏြလမ်ိဳးတြင္ နတ္ရွင္ေနာင္ရဲ႕ ျပည္ေတာ္ လြမ္းခန္းေလးကိုပဲ ႏႈတ္ကရြတ္ေနမိေပါ့......
ေပၚေႏြလလွ်င္
ေတာင္ကၿခိမ့္ျမဴး
မင္းလြင္ဦးႏွင့္
ပ်ံ႕ပူးခ်ဳပ္ဆိုင္း
မုန္တိုင္းဆင္လို
တိမ္ညိဳမႈိင္းထပ္
ျပက္လွ်က္ျပကာ
စိမ္း၀ါ မိုးပန္း
ေထြေထြစြန္းက
ေရသြန္းသာၾကည္
ေပ်ာ္ရမည္ကို
2 comments:
သားက ေညာင္ေရပဲသြန္းခ်င္တယ္..ေလ...။
တပည့္ေတာ္တို႔ကေတာ့ ေလာကီနယ္ကဆိုေတာ့ ကဗ်ာေလးအတိုင္းပဲ။
Post a Comment