ခႏၱီစ၊ သီးခံျခင္းသည္လည္းေကာင္း။
တေပါစ၊ ၿခိဳးၿခံေခၽြတာျခင္းသည္လည္းေကာင္း။
မဂၤလာမည္ေပ၏။
ငယ္စဥ္ဘ၀ ေက်ာင္းသားငယ္အျဖစ္ ရြာဦးေက်ာင္း၊ မူလတန္းေက်ာင္းေတြမွာ ပညာသင္ဖို႕အတြက္ အပ္ႏွံၿပီး သားတစ္ေယာက္ရဲ႕ပညာေရးကို မိဘေတြက ျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့ၾက၏။ ငယ္ရြယ္သူတို႕ထံုးစံအတိုင္း ေက်ာင္းတက္၊ စာက်က္ဖို႕အလြန္ပင္ ပ်င္းရိမိခဲ့၏။ ဒါေပမဲ့မရ မိဘရဲ႕ေစတနာအျဖစ္ ႀကိမ္လံုးက တ၀ဲ၀ဲ၊ ေက်ာင္းသြားျပန္ရင္လဲ စာမရတဲ့အတြက္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမွာဆို ဆရာေတာ္၊ အတန္းေက်ာင္းမွာဆုိ ဆရာ၊ ဆရာမေတြရဲ႕ ႀကိမ္လံုးနဲ႕ ေပတံေစာင္းေတြကလဲ ခပ္ထက္ထက္ျဖစ္၏။ စာမသင္ခ်င္တာကို ဘယ္လို႕မွ အေၾကာင္းျပလို႕မရခဲ့ သည္းခံၿပီး ေက်ာင္းမွန္မွန္တက္ခဲ့ရ၏။ ခႏၱီစ ဂုဏ္ႏွင့္ျပည့္စံုခဲ့တယ္လို႕ မိုက္မိုက္ကန္းကန္း ယံုၾကည့္မိ၏ (ကိုယ့္အတြက္မွန္းမသိပဲကိုး)။ တစ္ရက္.. ေက်ာင္းသားေတြစာစုက်က္ေနတုန္း စာသင္ေပးတဲ့ ဆရာေတာ္ ခ်က္ခ်င္းပဲေရာက္လာပီး ဘာမေျပာညာမေျပာနဲ႕ ညီ၀မ္းကြဲတစ္ေယာက္နဲ႕အတူ ႀကိမ္ျဖင့္ ေဆာ္ခံရ၏။ (အင္း မွတ္) အေၾကာင္းေသာ္ကား.. စာမက်က္လို႕ဟူလိုေသာ္။ ခက္၏ ဘာမွ ေျဖရွင္းျပခြင့္မရလိုက္ သူလာမွန္းသိလို႕ စာက်က္ေနရာကေန အျခားေဆာ့ေနသူေတြကို သတိလွန္းေပး မိမွန္း တကယ္ပင္မသိ၊ ရွင္းျပခြင့္မရခဲ့။ ကံဆိုးလိုက္ေလျခင္း။ ကိုယ့္ဟာကို ခႏၱီစ၊ မႏိုင္၍ သည္းခံျခင္း သည္လည္းေကာင္း၊ လို႕ပဲ အဓိပၸါယ္ျပန္ျပင္မိ၏။ ဟုတ္သည္ေလ ရွင္းျပခြင့္ေတာင္ မႏိုင္ခဲ့တာကလား။ သနားစရာ။ ထိုသို႕ပင္ မႏိုင္၍ သည္းခံရျခင္းတို႕သည္ ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားပင္ရွိေလ၏။ (မေတာ္၍သည္းခံျခင္းလည္း ပါေကာင္း ပါေပမည္။)
၂၀၀၅ ခုႏွစ္၊ အိႏၵိယႏိုင္ငံ၊ ဗာရာဏသီၿမိဳ႕သို႕ ပညာသင္ေရာက္ရွိခဲ့၏။ ဘ၀ရဲ႕တစ္ဆစ္ခ်ိဳးေကြ႕ပင္။ ပထမႏွစ္ေျဖဆိုၿပီးလို႕ ဒုတိယႏွစ္အေရာက္ ပါလာသည့္ေငြ (ေဒၚလာေလးမျဖစ္စေလာက္)ေလးသည္ ကုန္ေလ၏။ ဆရာဆီလွန္းမွာထား ေသာ္လည္း လူႀကံဳကမရွိေသး၍ ေရာက္မလာေသး၊ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ ေမး၏ ပိုက္ဆံျပက္ေနရင္ ယူသံုးတဲ့၊ ေက်းဇူးအထူးတင္မိ၏။ ေျခြတာေရးစရေတာ့သည္ေပါ့။ ထိုေန႕မွစ၍ အပိုကုန္စရာေတြကို အားလံုးစည္းကမ္း (ကိုယ္ပိုင္ေနာ္) ျဖင့္ထိန္းခ်ဳပ္ပစ္ခဲ့၏။ အေတာ္ဒုကၡ ေရာက္သည့္ ျဖစ္ျခင္း။ နွလံုးသြင္းမိသည္းကား.... တေပါစ၊ မရွိ၍ ၿခိဳးၿခံေခၽြတာျခင္းသည္လည္း မဂၤလာတစ္ပါးလို႕ (ဟုတ္မဟုတ္ ေတာ့မသိဘူး၊ ကိုယ့္အေတြ႕အႀကံဳနဲ႕ကိုယ္)။
အင္း ......
ခႏၱီစ၊ မႏိုင္၍(မျဖစ္ႏိုင္၍)သည္းခံျခင္းသည္းလည္းေကာင္း။ တေပါစ၊ မရွိ(ေသး)၍ ေခၽြတာျခင္းသည္ လည္းေကာင္း၊ မဂၤလံ၊ မဂၤလာမည္၏ဟူ၍၊ တြံ၊ အသင္စာဖတ္သူမ်ားသည္၊ ဂဏွာဟိ၊ မွတ္ၾကပါကုန္။
တစ္လံုးတစ္ပါဒမွစ၍ သင္ၾကားျပသေပးခဲ့ေသာ ဆရာသမားမ်ား၊ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားကို ေလးစားအပ္ပါသည္။
၂၀၀၅ ခုႏွစ္၊ အိႏၵိယႏိုင္ငံ၊ ဗာရာဏသီၿမိဳ႕သို႕ ပညာသင္ေရာက္ရွိခဲ့၏။ ဘ၀ရဲ႕တစ္ဆစ္ခ်ိဳးေကြ႕ပင္။ ပထမႏွစ္ေျဖဆိုၿပီးလို႕ ဒုတိယႏွစ္အေရာက္ ပါလာသည့္ေငြ (ေဒၚလာေလးမျဖစ္စေလာက္)ေလးသည္ ကုန္ေလ၏။ ဆရာဆီလွန္းမွာထား ေသာ္လည္း လူႀကံဳကမရွိေသး၍ ေရာက္မလာေသး၊ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ ေမး၏ ပိုက္ဆံျပက္ေနရင္ ယူသံုးတဲ့၊ ေက်းဇူးအထူးတင္မိ၏။ ေျခြတာေရးစရေတာ့သည္ေပါ့။ ထိုေန႕မွစ၍ အပိုကုန္စရာေတြကို အားလံုးစည္းကမ္း (ကိုယ္ပိုင္ေနာ္) ျဖင့္ထိန္းခ်ဳပ္ပစ္ခဲ့၏။ အေတာ္ဒုကၡ ေရာက္သည့္ ျဖစ္ျခင္း။ နွလံုးသြင္းမိသည္းကား.... တေပါစ၊ မရွိ၍ ၿခိဳးၿခံေခၽြတာျခင္းသည္လည္း မဂၤလာတစ္ပါးလို႕ (ဟုတ္မဟုတ္ ေတာ့မသိဘူး၊ ကိုယ့္အေတြ႕အႀကံဳနဲ႕ကိုယ္)။
အင္း ......
ခႏၱီစ၊ မႏိုင္၍(မျဖစ္ႏိုင္၍)သည္းခံျခင္းသည္းလည္းေကာင္း။ တေပါစ၊ မရွိ(ေသး)၍ ေခၽြတာျခင္းသည္ လည္းေကာင္း၊ မဂၤလံ၊ မဂၤလာမည္၏ဟူ၍၊ တြံ၊ အသင္စာဖတ္သူမ်ားသည္၊ ဂဏွာဟိ၊ မွတ္ၾကပါကုန္။
တစ္လံုးတစ္ပါဒမွစ၍ သင္ၾကားျပသေပးခဲ့ေသာ ဆရာသမားမ်ား၊ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားကို ေလးစားအပ္ပါသည္။
No comments:
Post a Comment