Wednesday, October 13, 2010

ကရုဏာေလညွင္း



သူ႕ဘ၀အစ မ်ိဳးေစ့ဘ၀မွ အေညွာက္ (ဖူးငံုဘ၀မွ ပန္းအျဖစ္သို႕) မေရာက္တစ္ေရာက္ အရြယ္မွာ မိုးကိုလဲမေမွ်ာ္တက္ခဲ့ ေရာင္နီလာေအာင္ ေစာင့္ေနခြင့္မရေတာ့ အခ်ိန္မတိုင္ခင္မွာ ႏွင္းခါးရိုက္ခ်က္ ေတြေၾကာင့္ ခ်ည့္ႏိုးခ်ည့္နဲ႕ မလွမပနဲ႕ (သူ႕ကိုႏွင္းဆီနဲ႕ ႏႈိင္းၾကည့္ရင္ ပန္းရိုင္းတပြင့္ျဖစ္ သစ္တစ္ပင္နဲ႕ႏိုင္းရင္ သစ္ရိုင္း တစ္ပင္အျဖစ္) သူရပ္တည္ခဲ့ရတယ္။

တကယ့္စာနာျခင္း အစစ္နဲ႕ မ်က္၀န္းေတြရွိတယ္၊ သြားမွန္မွန္ မတိုက္တက္ သူေတြရဲ႕ အာပုတ္နံ႕ မကင္းတဲ့ ျပစ္တင္ျခင္းမိုးစက္ေတြ စိုခဲ့တယ္။ ေနာက္ေက်ာဘက္ကေန ထိုးတက္တဲ့ အတုေယာင္ DNA တူသူေတြရဲ႕ ကရုဏာတရား ကင္းမဲ့တဲ့ အသြားထက္တဲ့ ဓားတစ္လက္လို႕ လက္ညိဳးေတြကို သူရင္ဆိုင္ခဲ့ရတယ္။ (တရၾကမ္းတိုက္ခက္တက္တဲ့ ကဲ့ရဲ႕ျခင္း ေလနီၾကမ္းေတြေၾကာင့္ သူပြင့္ဖက္ေလးေတြ ေၾကႏြမ္းခဲ့ဖူးတယ္)။

ဥယ်ာဥ္မွဴးလို႕ သူ႕တို႕ကို သူတို႕ နာမည္တက္ထားတဲ့ ပန္းခူးသမားေတြ သူေတြ႕ခဲ့ရတယ္၊ (ပန္းကေလးေတြကို ေလးစားျမတ္ႏိုးတက္တဲ့ ဥယ်ာဥ္မွဴးမ်ိဳးနဲ႕ ေ၀းခဲ့ရတယ္)။ သစ္တစ္ပင္ကို ဘယ္လို ပ်ိဳးရတယ္ဆိုတဲ့ ရုကၡေဗဒဘာသာရပ္နဲ႕ ဘြဲ႕ရသူေတြက ထင္းလိုလို႕ သူ႕အကိုင္းကို ခ်ဳိးခ်ိဳးသြားတာလဲ သူခံစားခဲ့ရတယ္။ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ ထိန္းသိမ္းသူ အေယာင္ေဆာင္ထားတဲ့ သူေတြရဲ႕ ပစ္စလက္ခက္ ျပဳမႈခ်က္ေတြနဲ႕လဲ သူ ရွင္သန္ခဲ့ဖူးတယ္။ သူ႕ရဲ႕ ေနေရာင္ျခည္မလံုတဲ့ အရိပ္ေလးမွာ ခဏတာအေမာ ေျဖလိုသူေတြရဲ႕ တဒဂၤ၀င္ေရာက္ အိပ္စက္သြားသူေတြလဲ ရွိခဲ့တယ္ (လမ္းေဘးေရအိုးစဥ္ အမွတ္နဲ႕ တခြက္တဖလားဆိုၿပီး အေမာေျပေသာက္သံုး သြားသူေတြလဲ ရွိခဲ့တယ္)။

စစ္မွန္တဲ့ သူ႕စိတ္အလွတရားကို သုိ၀ွက္ၿပီးခဲ့ရၿပီး ၀န္းက်င္ကို အရြဲ႕တိုက္ရင္းနဲ႕ မူလေက်းဇူးရွင္ အမိေျမမွာေတာင္ သံေယာဇဥ္ အျမစ္ကေလး တြယ္ခြင့္မရခဲ့။ ေမတၱာမိုးေရစက္ေတြ ငတ္ခဲ့တာလဲ သူ႕အသက္နဲ႕တမွ်ပဲတဲ့။ မိခင္ေျမႀကီးကေတာ့ ေျပာတာပဲ အေလ့က် လာေပါက္တဲ့ အေလနေတာ သစ္ပင္တစ္မ်ိဳး ပါပဲတဲ့၊ သူေက်ာေပၚမွာ ထမ္းထားရတာကိုက ေလးလံလွၿပီတဲ့။ ဒီအပင္ (ဒီပန္းပြင့္)ေလးေၾကာင့္ သူတို႕အတြက္ ထူးၿပီး ဂုဏ္မတက္ခဲ့ပါဘူးတဲ့။ သူ႕အေပၚမွာ ေပါက္လာတဲ့ သစ္ပင္းေလးကိုပဲ ပစ္စလတ္ခက္ ေျပာရက္လိုက္တာ။

ေခတ္ရဲ႕ေျမဆီလႊာ ခန္းေျခာက္မႈပဲလား (သစ္တစ္ပင္ (သို႕) ပန္းတပြင့္ကို တန္းဘိုးမထားတက္ သူေတြ ေၾကာင့္ပဲလား) သူ႕ဘ၀ကို ေျမေတာင္ေျမွာက္ ေစာင့္ေရွာက္သူနဲ႕ ေ၀းေစခဲ့တယ္။ မ်ိဳးေစ့မွန္ေပမဲ့ စစ္မွန္တဲ့ျပဳစုလမ္းညႊန္မႈနဲ႕ ေ၀းခဲ့ရေတာ့ လွပသန္မာတဲ့ အပင္ သူျဖစ္ခြင့္မရခဲ့ရွာဘူး။

တစ္ခါတစ္ခါ အေ၀းတစ္ေနရာမွာ (အတိက္ကို ေျခရာေျဖာက္ရင္း ဒဏ္ရာေတြနဲ႕ပဲ) ရွင္သန္ေနခ်င္တယ္တဲ့။ ဒါေပမဲ့ သူေျခေထာက္ကို ကၽြံေနတဲ့ ေျမထဲက ဆြဲမႏႈတ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ သူ႕ဘ၀အတြက္ေတာ့ ပန္းလိုခူးခ်င္ခူး အကိုင္းလိုခ်ိဳးခ်င္းခ်ိဳး တိုးလို႕မထူးပါဘူးတဲ့။ မဟုတ္ေသးဘူး.. အလြယ္ခူးတက္ ခ်ိဳးတက္တဲ့သူေတြကို အရိပ္အခိုမခံနဲ႕ေပါ့ ဆိုေတာ့.. (ေလးတိုးလို႕ ထင္ရဲ႕) ႏွင္းဆီပြင့္ဖက္နဲ႕တူတဲ့ သူ႕ႏႈတ္ခမ္းေလးက ေပါ့ပ်က္ပ်က္နဲ႕ ၀မ္းနည္းျခင္းစြပ္တဲ့ ရယ္သံတစ္၀က္ပဲ ထြက္က်လာခဲ့တယ္။ (သစ္တစ္ပင္ (သို႕) ပန္းတပြင့္ရဲ႕ သဘာ၀အတိုင္း ခူးယူျခင္း ခ်ိဳးျဖတ္ျခင္းေတြနဲ႕ ေနသားက် သာယာေနခဲ့ၿပီထင္ရဲ႕)။

ဘယ္သစ္ပင္ ဘယ္ပန္းမွ ဒဏ္ရာ (သို႕) ေလးနီၾကမ္းေ၀ွ႕ခ်က္နဲ႕ မကင္းပါဘူး။ အလူးလူးနဲ႕ ယိုင္နဲ႕ေၾကြလြင့္ ဖူးတာရွိမယ္။ ႀကံႀကံခံျခင္းနဲ႕ တည္ျငိမ္ေနတာရွိမယ္။ မုန္းတိုင္းစဲမွ တဖန္ျပန္လည္ ရွင္သန္တာေတြရွိမယ္။ အခ်ိန္ဟာ ေနာက္မက်ေသးပါဘူး ဆိုေတာ့.. လက္ရွိမိခင္ေျမကေတာင္ သူ႕အတြက္ ေျခခ် အျမစ္တြယ္ဘို႕ ခြင့္ျပဳခ်က္မေပးခ်င္သလိုပဲတဲ့..၊ ေနာက္ထပ္ ဘယ္မွာမွရွင္သန္ဖို႕ မ၀ံ့ရဲေတာ့ပါဘူးတဲ့။ မဟုတ္ေသးဘူး..။ မင္းရွင္သန္ႏိုင္မဲ့ ေနရာသစ္ျဖစ္တဲ့ (ပန္းအိုးခင္းကျဖစ္ျဖစ္) ေျမဆိုရင္ေကာဆိုေတာ့..။ အဲဒီပန္းအိုးခင္း ေလးကိုေတာ့ လိုခ်င္မိတယ္တဲ့။ (ေရမွန္မွန္းေလာင္းၿပီး ေပါင္းသင္ေပးႏိုင္တဲ့ ၀န္းက်င္မွျဖစ္မွာ ဆိုပဲ)။

မင္းလိုခ်င္တဲ့ပံုစံလာေတာ့ မသိဘူးေပါ့ အခုေတာ့ မင္းရွင္သန္ဖို႕ ေျမ (ပန္းအိုးေလးပဲလားမသိ) ေလးတစ္ေနရာမွာ အျမစ္တြယ္ခြင့္ရေနၿပီလို႕ ၾကားမိရဲ႕။ သစ္တစ္ပင္ (သို႕) ပန္းတပြင့္ကို ျမတ္ႏိုးတန္ဘုိး ထားတက္တဲ့ ေမတၱာတရားအျပည့္နဲ႕ ၀န္းက်င္းေလးျဖစ္ပါေစလို႕ ငါဟာ မင္းအတြက္ ဆုေတာင္းျခင္းနဲ႕ ကရုဏာေလးညွင္းေလးပဲ တိုက္ခက္ေပးလိုက္ခ်င္ပါတယ္။ မင္းေျခခ်မဲ့ အေျမဟာ ၾသဇာေကာင္းပါေစ..။ အတိက္က အနာေဟာင္းေတြကို အဲဒီေျမေလးေပၚမွာ တြယ္ရင္းနဲ႕ မင္းဘ၀ကို အသစ္ကျပန္စႏိုင္ပါေစ..။ အနာဂတ္မွာ မင္းရဲ႕ အကိုင္းအခက္ (ေနာက္ထပ္ ပြင့္လန္းမဲ့ပြင့္ဖက္)ေတြမွာ အနာအဆာကင္းကင္းနဲ႕ ရွင္သန္ႏိုင္ပါေစ..။


(တခ်ိန္က တပည့္ျဖစ္ခဲ့ဖူးတဲ့ သစ္တစ္ပင္ (သို႕) ပန္းေလးတပြင့္သို႕....... )



No comments:

Post a Comment