ဘ၀တြင္ အခြင့္အေရးဆိုတာေတြ႕ႀကံဳစၿမဲျဖစ္၏။ ရရွိလာတဲ့အခြင့္အေရးမ်ိဳးကို မိမိရရ ဖမ္းဆုပ္ႏိုင္မွာသာ ေအာင္ျမင္မႈကို ရရွိမွာျဖစ္၏။ ေရာက္လာတဲ့အခြင့္အေရးကို ၀ိသမေလာဘကင္းကင္းနဲ႕ ရေအာင္ယူတက္ဖို႕ပင္။ အခြင့္အေရးယူျခင္းမွာ ၀ိသမေလာဘ ဖက္ေနရင္ေတာ့ ကိုယ္က်ိဳးသမားျဖစ္သြားႏိုင္၏။ စည္းပြားေရး၊ လူမႈေရး၊ ဘာေရး၊ ညာေရး စတာေတြမွာ အခြင့္အေရးကို ၀ိသမေလာဘႏွင့္ ယူေနၾကသ၍ေတာ့ ေအာင္ျမင္မႈထက္ ဆုတ္ယုတ္မႈသာ ပိုမ်ားႏိုင္၏။ ၀ိသမေလာဘႏွင့္ယွဥ္တဲ့ အခြင့္အေရးသမားကို ပတ္၀န္းက်င္သည္ ေဘးသို႕တြန္းပို႕တက္ေလ၏။
အထူးသျဖင့္ေတာ့ ငယ္စဥ္အခါမွာ ပညာေရးႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး ရရွိသမွ်အခြင့္အေရးတို႕ကို အမိအရ ဖမ္းဆုပ္တက္ဖို႕ျဖစ္၏။ ပညာရရွိႏိုင္မည့္ မည္သည့္အရပ္မဆို သြားေရာက္ဆည္းကပ္ၿပီး ရယူဖို႕လို၏။ တစ္ဥေကၡာင္း တစ္ပညာဆိုသလို မိမိ၀န္းက်င္မွာပင္ ပညာေတြလိုသေလာက္ ရႏိုင္ခြင့္ေတြရွိ၏။ သင္ယူျခင္း၊ ေလ့က်က္ျခင္း၊ ဖတ္မွတ္ျခင္းတို႕ျဖင့္ အခ်ိန္၏အခြင့္အေရး၊ အရြယ္၏အခြင့္အေရး၊ ေနရာေဒသ၏အခြင့္အေရးကို အရယူတက္ဖို႕ျဖစ္၏။
ဘ၀ေရွ႕ေရးအတြက္ အလုပ္အကိုင္ ေငြေၾကးရရွိဘို႕ဆိုသည္မွာလဲ ထို႕အတူပင္။ ဥပမာ၊ ေနရာတစ္ခု၌ ပထမ အလုပ္ရမည္ မိမိအစြမ္းရွိသမွ် ႀကိဳးစားျပဖို႕အခြင့္အေရးျဖစ္၏။ အလုပ္ရွင္ေက်နပ္လွ်င္ အဆင့္အတန္း ရာထူးတက္ႏိုင္ လစာပိုရႏိုင္သည္။ ထိုအခြင့္အေရးကို မျမင္ပဲ လတ္တစ္ေလာ ေငြရရွိေရးကို ၾကည့္ၿပီးလုပ္ကိုင္ ဆုပ္ကိုင္မိရင္ေတာ့ ဘ၀ပ်က္ဖို႕သာရွိ၏။ ထိုကဲ့သို႕ ပုဂၢိဳလ္ေတြ အမ်ားအျပားပင္။ စီးပြားေရးသမားသည္ ခ်က္ခ်င္းပြေပါက္ႀကံမည္။ အလုပ္သမားသည္ ေငြလြယ္လြယ္ရဖို႕ အလုပ္ရွင္ကိုလိမ္မည္။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ အခြင့္အေရးကို ၀ိသမေလာဘျဖင့္ယူမိသည့္အတြက္ ဘ၀ပ်က္ေပေရာ့ပဲ။
ဒီအျဖစ္အပ်က္ေလးကို ဖတ္ၾကည့္ပါ .....
ေက်းရြာဓေလ့မ်ား၌ ႏွစ္စဥ္ဘုရားပြဲ၊ ေက်ာင္းပြဲတို႕တြင္ ေငြေၾကးတက္ႏိုင္သည့္ႏွစ္ဆိုလွ်င္ ဇာတ္အဖြဲငွားရမ္း၍ ကျပေဖ်ာ္ေျဖေစ၏။ ေငြးေၾကးမတက္ႏိုင္သည့္ႏွစ္မ်ား၌ ကိုယ့္ရြာက ကာလသားမ်ားကိုယ္တိုင္ တီး၀ိုင္းေလးငွား၊ မင္းသမီးငွားၿပီး အရပ္ျပဇာတ္ေလးတိုက္လို႕ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပဲြေလးျဖစ္ေစ၏။ ထိုႏွစ္မ်ားတြင္ ပြဲမစခင္ တစ္လေလာက္ကတည္းက ဇာတ္တိုက္ၾက သီခ်င္းတိုက္ၾကျဖင့္ အလုပ္ရႈပ္ေလ့ရွိ၏။ မင္းသားလုပ္ခ်င္သူသည္ ပိုက္ဆံပိုထည့္၊ ေအာက္ေျခသိမ္းကိစၥ၀ိစၥေတြကို ဒိုင္ခံလုပ္ရေလ့ရွိ၏။ ထိုသို႕ျဖင့္ ျပဇာတ္ကသည့္ေန႕သို႕ ေရာက္ေလေသာ္.........
မင္းသားလဲ အစြမ္းကုန္ သရုပ္ေဆာင္ေတာ့၏။ မင္းသမီးႏွင္ လက္ဗ္ဆီးန္း ခန္းတစ္ခုမွာ မင္းသားက မင္းသမိးကို ဖတ္ထားရင္း “ဟို ေကာင္းကင္ႀကီးကို ၾကည့္လိုက္စမ္း ခ်စ္ေရ.. ၾကယ္ေတြစံု ေနလိုက္တာ ခ်စ္နဲ႕ကိုယ္ အဲဒီကို သြားရရင္မေကာင္းဘူးလား” ဆိုတဲ့ စကားေျပာခန္းကို အပီအျပင္ သရုပ္ ေဆာင္ေတာ့၏။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ မင္းသားေနရာမွ သရုပ္ေဆာင္သူသည္ ႏြားစာစဥ္းရင္း လက္ညိဳးျပက္ထားသူ ျဖစ္၏။ မင္းသား လက္ညိဳးထိုးလိုက္တာ လက္ညိဳးကပါမလာ ဇာတ္လမ္းတစ္ခုလံုး အိုေကပါရက္နဲ႕ အဓိက က်မွျဖစ္သြားေတာ့ ပရိသတ္ေတြလဲ ၀ိုင္းရယ္ၾကေလေတာ့၏။
ဒါရိုက္တာက “မင္းကြာ လက္ညိဳးမပါတဲ့ဘက္နဲ႕မွေကာင္းကင္ကို ထိုးျပရတယ္လို႕ ဘယ္ဘက္လက္နဲ႕ ထိုးေတာ့ ဘာျဖစ္မွမို႕လို႕လဲ” ေပါ့ သူ႕မင္းသားကိုေငါက္ငမ္းေတာ့။ မင္းသားျပန္ေျပာလိုက္မွ ရွင္းေတာ့တယ္...... “ကၽြန္ေတာ့ ဘယ္ဘက္လက္က မင္းသမီးကို ဖတ္ထားရတယ္ေလ. ဘယ္ဘက္လက္နဲ႕ထိုးမယ္ဆိုရင္ မင္းသမီးကို လြတ္လိုက္ရမွာေပါ့..” တဲ့။ ေအးေရာ။ တကယ္ေတာ့ သူရရွိသည့္ အခြင့္အေရးေလးကို မိမိရရယူသြားျခင္းပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။ ေတာ္လိုက္တဲ့မင္းသား။
ကိုယ့္နဲ႕ထိုက္တန္တဲ့အခြင့္အေရးကို ထိုက္တန္တဲ့အခ်ိန္မွာ ရရွိမွာ အေသအခ်ာပင္။ ေန႕စဥ္ဘ၀ေလးေတြထဲက တိုးတက္ရာ တိုးတက္ေၾကာင္း အခြင့္အေရးေလးေတြကအစ တစ္စတစ္စ ဖမ္းယူစုေဆာင္းတက္ဖို႕ပင္။ ထို႕ေၾကာင့္ အခြင့္အေရးမွန္သမွ်ကို ၀ိသမေလာဘ ကင္းကင္းျဖစ္ ရယူႏိုင္ၾကပါေစ။
No comments:
Post a Comment